Blogs
Onlangs nam ik je tijdens mijn verhaal in "Rij 5... stoel 14" mee naar het pauze moment en de opdracht die we daarin kregen. Het moment waarin ik besloot om niet "veilig" op mijn stoel te blijven zitten maar heel bewust de keuze maakte om af te stappen op die huilende vrouw daar aan het einde van de rij... Het moment waarin ik haar een knuffel gaf en (voor mij heel normaal en als simpel gebaar) een tissue overhandig om de tranen weg te kunnen vegen. En vandaag mocht ik tijdens een gezellig kopje thee ervaren dat dat gebaar niet zo simpel was als het op dat moment voor mij leek... Dat simpele kleine papieren zakdoekje heeft namelijk zoveel meer betekenis op dat moment dan wat ik eigenlijk kon beseffen. Het was namelijk voor haar een gebaar van echt gezien worden! Niet de opdracht en het contact maken met iemand die je niet kent was niet de essentie van dat pauze moment, maar het daadwerkelijk zien van de ander, dat is de ware essentie. Dat zoiets kleins zoveel waarde voor een ander kan hebben raakt mij. Ik vind het zo vanzelfsprekend dat ik doe wat ik doe zonder er echt bij stil te staan. Maar eigenlijk is echt gezien worden zoals we zijn iets wat we allemaal heel graag willen. En die pijn, die frustratie en het verdriet wanneer je je niet gezien voelt, die ken ik zelf ook heel goed... Wie mij kent of als eens in het echt heeft ontmoet weet dat ik qua lengte niet de grootste ben ;) Dit is een gevolg van een groeiachterstand van maar liefst 6 weken tijdens de zwangerschap en het te vroeg geboren worden... een wonder dat het überhaupt goed is gekomen. Wie mij kent of als eens in het echt heeft ontmoet weet dat ik qua lengte niet de grootste ben ;) Dit is een gevolg van een groeiachterstand van maar liefst 6 weken tijdens de zwangerschap en het te vroeg geboren worden... een wonder dat het überhaupt goed is gekomen. Wat echter niet wegneemt dat ik mij vaak anders heb gevoeld, het gevoel had om extra te moeten bewijzen dat ik iets "wel" of net zoals anderen "ook" kan... zeker in mijn kinder- en pubertijd vond ik dat vaak erg lastig (gelukkig waren er die schoenen met die hoge zolen ;)) Doordat ik mijn lengte niet mee had werd ik vaak onderschat, betutteld enz. Totdat daar in 2015 mijn burn out voor de deur stond... Tijdens de coachtrajecten die ik destijds zelf heb gevolgd om te herstellen van de burn out leerde ik ook dat ik goed genoeg was zoals ik ben. Mocht ik leren om mijzelf te (her)ontdekken en was dit vooral ook medemogelijk doordat ik mensen om mij heen had die mij wèl echt zagen met alles wat daarbij hoorde! Doordat ik dus weet hoe het voelt om niet gezien te worden, vind ik het tijdens mijn coaching (en ook daarbuiten) des te belangrijker om de ander echt te zien! Daarom doe ik die kleine simpele dingen die ik heel "normaal" vind om te doen, maar van enorme betekenis voor een ander kunnen zijn. En ben ik enorm dankbaar dat ik vandaag tijdens een "simpel thee momentje" die liefdevolle spiegel voor mijn eigen neus mocht krijgen en weer even stil mocht staan bij 1 van de essentiële dingen die ik belangrijk vind tijdens coaching maar vooral ervoor hebben gezorgd dat ik de keuze heb gemaakt om coach te worden. Liefs Kelly
Daar zat ik dan.... In het theater, rij 5, stoel 14... een gewone doordeweekse dag, donderdag 4 april 2024... klaar voor de voorstelling van Ray Klaassens met Groeipijn. Een prachtig mooie voorstelling waarin hij het verhaal verteld over de weg die hij heeft bewandeld, het moment waarop voor hem het zaadje werd gepland om dat te gaan doen wat hij in zijn carrière heeft gedaan en nog steeds doet. Een voorstelling waarin Ray levenslessen deelt die echt niet alleen maar toepasselijk zijn binnen defensie maar ook in het dagelijks leven en als ondernemer. Een voorstelling die gesierd en tegelijkertijd bekrachtigd wordt door de schoonheid van eenvoud... geen poespas of toeters en bellen. De voorstelling heeft me geraakt, aan het denken gezet en bovenal enorm gemotiveerd! Het is een voorstelling met ballen, want heel eerlijk.. je hebt het lef nodig om eerlijk te durven zijn tegen jezelf, te durven reflecteren en (h)erkennen waar je eigen verbeterpunten liggen om vandaaruit verder te groeien. Confronterend, maar wel ook verhelderend! Na meer dan een uur te zijn meegenomen in zijn verhaal is er het moment van pauze. Maar ho ho... Ray is een commando, dus die pauze is niet zomaar een pauze! We kregen 20 min om een drankje te doen etc etc... én in diezelfde 20 min ook de uitdaging om in gesprek te gaan met 1 van de andere aanwezigen (met een aantal vragen als leidraad/ hulpmiddel). Heel eerlijk het allereerste wat ik dacht was wat the F*! Ik voel allerlei vragen door mijn hoofd schieten zoals "hoe dan?", "wie?"... ik kijk om me heen en zie de grote mensenmenigte gestaag door de deuren naar buiten gaan voor hun pauze. Ik besluit uiteindelijk om in de zaal te blijven...op mijn stoel. Ik merk dat ik het liefst in mijn comfortzone wil schieten maar tegelijkertijd voel ik ook "iets" in mn onderbuik. Nieuwsgierig kijk ik om mij heen door de zaal... laat de vragen, de voorstelling en de opdracht nog een keer door mijn hoofd dwalen, totdat opeens mijn aandacht word getrokken naar een vrouw die tot tranen geroerd aan het einde van mijn rij staat. Ik twijfel.. zal ik naar haar toe of zal ik blijven zitten? Met de woorden van Ray vers in mijn hoofd besluit ik op dat moment om toch op te staan en naar haar toe te lopen... Mag ik je een knuffel geven? De eerste stappen voelen een beetje zwaar en gek maar dan sta ik bij de huilende vrouw en het enige wat ik mezelf op dat moment hoor zeggen is... "Mag ik je een knuffel geven?" Ze kijkt me eerst een beetje verbaasd aan en zegt daarna" ja hoor,dat mag". Wie mij kent weet dat ik dit normaal gesproken nooit zomaar zou doen. We raken aan de praat, en uit respect voor haar zal ik geen details delen. Beiden geven we aan waarom we bij de voorstelling zijn en erkennen ook beiden dat het ons raakt, met ieder omze eigen reden. De kern van haar verdriet raakt mij... ik zie de pijn in haar ogen maar ook de kracht die ze bezit. En laat de kern van haar verdriet nou net de reden zijn waarom ik na mijn burn out in 2015 heb besloten om coach te worden voor jong en oud. TOEVAL?? Nee!! Dit moment, deze avond heeft zo moeten zijn. Ik hoef er geen lang verhaal omheen te breien... soms gebeuren de dingen gewoon zoals ze bedoeld zijn. We kletsen nog even door over de voorstelling en de vragen waarmee de pauze in gestuurd zijn. ''Er gewoon zijn'' En zo stelt ook zij op haar beurt aan mij de vraag "wat bracht je hier vanavond, wat hoopte je ervan op te steken?" Ik leg heel eerlijk uit waar ik als persoon maar zeker als ondernemer mee struggle en geef daarbij ook heel eerlijk aan dat ik de kwaliteiten die anderen vaak over mij benoemen, zelf niet zo zie of ervaar. Ze wordt even stil, kijkt me aan en zegt..ja maar, wat jij net hebt gedaan.. me een knuffel geven en er gewoon zijn.. dat betekend zo ontzettend veel voor mij! Dus neem dat alsjeblieft maar aan dat dat echt een kracht is. Nu is het mijn beurt om stil te zijn en de tranen even te laten stromen... want daar op dat moment kwam het voor het eerst echt binnen... dat datgene wat ik te bieden hebben, wie ik ben en wat ik doe of kan betekenen niet zomaar iets is, maar gewoon echt van waarde kan zijn voor een ander! En ik besef dat daar in rij 5, stoel 14, mijn zaadje is gepland om door te pakken, datgene te gaan doen waar mijn hart een sprongetje van maakt en te vertrouwen op mijn intuïtie...
Dankjewel
Dankjewel voor het lezen van de blogs. Heb je na het lezen van een blog vragen of opmerkingen laat het mij dan gerust weten.
Liefs Kelly