Rij 5... stoel 14
Daar zat ik dan....
In het theater, rij 5, stoel 14... een gewone doordeweekse dag, donderdag 4 april 2024... klaar voor de voorstelling van Ray Klaassens met Groeipijn. Een prachtig mooie voorstelling waarin hij het verhaal verteld over de weg die hij heeft bewandeld, het moment waarop voor hem het zaadje werd gepland om dat te gaan doen wat hij in zijn carrière heeft gedaan en nog steeds doet. Een voorstelling waarin Ray levenslessen deelt die echt niet alleen maar toepasselijk zijn binnen defensie maar ook in het dagelijks leven en als ondernemer. Een voorstelling die gesierd en tegelijkertijd bekrachtigd wordt door de schoonheid van eenvoud... geen poespas of toeters en bellen.
De voorstelling heeft me geraakt, aan het denken gezet en bovenal enorm gemotiveerd! Het is een voorstelling met ballen, want heel eerlijk.. je hebt het lef nodig om eerlijk te durven zijn tegen jezelf, te durven reflecteren en (h)erkennen waar je eigen verbeterpunten liggen om vandaaruit verder te groeien. Confronterend, maar wel ook verhelderend!
Na meer dan een uur te zijn meegenomen in zijn verhaal is er het moment van pauze. Maar ho ho... Ray is een commando, dus die pauze is niet zomaar een pauze! We kregen 20 min om een drankje te doen etc etc... én in diezelfde 20 min ook de uitdaging om in gesprek te gaan met 1 van de andere aanwezigen (met een aantal vragen als leidraad/ hulpmiddel). Heel eerlijk het allereerste wat ik dacht was wat the F*! Ik voel allerlei vragen door mijn hoofd schieten zoals "hoe dan?", "wie?"... ik kijk om me heen en zie de grote mensenmenigte gestaag door de deuren naar buiten gaan voor hun pauze. Ik besluit uiteindelijk om in de zaal te blijven...op mijn stoel. Ik merk dat ik het liefst in mijn comfortzone wil schieten maar tegelijkertijd voel ik ook "iets" in mn onderbuik. Nieuwsgierig kijk ik om mij heen door de zaal... laat de vragen, de voorstelling en de opdracht nog een keer door mijn hoofd dwalen, totdat opeens mijn aandacht word getrokken naar een vrouw die tot tranen geroerd aan het einde van mijn rij staat. Ik twijfel.. zal ik naar haar toe of zal ik blijven zitten? Met de woorden van Ray vers in mijn hoofd besluit ik op dat moment om toch op te staan en naar haar toe te lopen...
Mag ik je een knuffel geven?
De eerste stappen voelen een beetje zwaar en gek maar dan sta ik bij de huilende vrouw en het enige wat ik mezelf op dat moment hoor zeggen is... "Mag ik je een knuffel geven?"
Ze kijkt me eerst een beetje verbaasd aan en zegt daarna" ja hoor,dat mag".
Wie mij kent weet dat ik dit normaal gesproken nooit zomaar zou doen. We raken aan de praat, en uit respect voor haar zal ik geen details delen. Beiden geven we aan waarom we bij de voorstelling zijn en erkennen ook beiden dat het ons raakt, met ieder omze eigen reden. De kern van haar verdriet raakt mij... ik zie de pijn in haar ogen maar ook de kracht die ze bezit. En laat de kern van haar verdriet nou net de reden zijn waarom ik na mijn burn out in 2015 heb besloten om coach te worden voor jong en oud.
TOEVAL?? Nee!!
Dit moment, deze avond heeft zo moeten zijn. Ik hoef er geen lang verhaal omheen te breien... soms gebeuren de dingen gewoon zoals ze bedoeld zijn.
We kletsen nog even door over de voorstelling en de vragen waarmee de pauze in gestuurd zijn.
''Er gewoon zijn''
En zo stelt ook zij op haar beurt aan mij de vraag "wat bracht je hier vanavond, wat hoopte je ervan op te steken?" Ik leg heel eerlijk uit waar ik als persoon maar zeker als ondernemer mee struggle en geef daarbij ook heel eerlijk aan dat ik de kwaliteiten die anderen vaak over mij benoemen, zelf niet zo zie of ervaar. Ze wordt even stil, kijkt me aan en zegt..ja maar, wat jij net hebt gedaan.. me een knuffel geven en er gewoon zijn.. dat betekend zo ontzettend veel voor mij! Dus neem dat alsjeblieft maar aan dat dat echt een kracht is. Nu is het mijn beurt om stil te zijn en de tranen even te laten stromen... want daar op dat moment kwam het voor het eerst echt binnen... dat datgene wat ik te bieden hebben, wie ik ben en wat ik doe of kan betekenen niet zomaar iets is, maar gewoon echt van waarde kan zijn voor een ander! En ik besef dat daar in rij 5, stoel 14, mijn zaadje is gepland om door te pakken, datgene te gaan doen waar mijn hart een sprongetje van maakt en te vertrouwen op mijn intuïtie...
